Tovenaar Merlijn en de Drakensteen. Het klinkt als een sprookje...

Daar stond ze. In de erker bij het hele hoge raam. Ze keek verwonderd naar buiten.

Er werd aan haar gevraagd wat ze aan het doen was. 'Ik ben aan het kijken, ik observeer graag. Wat er allemaal is, en wat er gebeurt. Er lopen mensen, er vallen blaadjes van de bomen, er wordt aan de weg gewerkt. Ik zie nog meer mensen, zo interessant allemaal! Ze zijn aan het werk. Ben benieuwd wat ze doen, en waarom.' ze staarde weer verder naar buiten. 

Ik begon steeds harder te lachen. Wat een herkenning. Ik keek naar een vrouw die ik had gevraagd om mij te representeren in een opstelling. 

Ik mocht iemand vragen om mij te representeren en er stond nog iemand anders achter haar, die stond voor mijn Gouden Gave, die soms ook Superpower mocht heten.

Ik had me aangemeld voor een workshop ontdek je magie en je zielentalenten, en een deel van de dag bestond uit het opstellen van jezelf met je superpower.

De begeleider vroeg verder. Ze vroeg aan mijn superpower hoe ze zich voelde. Die gaf aan dat ze meekeek, en dat ze er altijd was, maar als ik zo met de buitenwereld bezig was vergat ik haar, mijn superpower. Ik wist van haar bestaan zei ze, en op sommige momenten als ik naar mijn binnenwereld ging dan was ze er.

Na een paar vragen, die ik me niet meer goed kan herinneren nodigde de begeleider iemand uit die mijn intuïtie representeerde. 

De begeleider richtte zich naar mij. 'Herken je dit? Weet jij dat je iets heel groots in je hebt, iets magisch? Durf je daar voor te staan?' 

Ik gaf dat ik er vaak nog niet op durf te vertrouwen. 'En dat als ik mij richt op mijn binnenwereld dat ik soms iets voel, maar het is te groot. Ik ben bang dat als ik het naar buiten breng dat mijn kop er word afgehakt. Heel gek misschien, maar het voelt niet eens echt van mij. Net alsof ik in een vorig leven wel eens op de brandstapel terecht gekomen kan zijn, of dat het staat voor alle andere vrouwen vroeger. 

Wat gek om dit zo uit te spreken, maar blijkbaar vond niemand in de ruimte dit raar. Het kwam er zelfs in de opstelling bij, de collectieve geschiedenis van de vrouwen op de brandstapel. 

Na een poosje rende de begeleider door de zaal, pakte er wat bij en zette dit naast representant Anka. Die was er inmiddels bij gaan zitten en leunde met haar rug tegen de verwarming. Een houding die ik maar al te goed ken. Als ik me afsluit van de buitenwereld zit ik graag op bed, met mijn rug tegen een kussen en mijn benen gekruist, precies zoals zij. 

Ze pakte de voorwerpen op. Het ene was een beeldje van tovenaar Merlijn. Het andere was een grote drakensteen. 

Wat apart, van alle voorwerpen die er in de ruimte stonden had ik eerder die ochtend al steeds mijn oog op deze twee. 

En opnieuw volgde de begeleider haar eigen energie en intuïtie en haalde er nog een voorwerp bij. Een langwerpige edelsteen waar ik de naam niet van weet, maar het stond meer voor een toverstaf. 

De begeleider vroeg me om de plaats in te nemen van mijn representant. 

En toen zat ik daar, met Merlijn in mijn ene hand en de drakensteen in de andere, omgeven door 5 vrouwen, die me allemaal aankeken. 

Of ik er klaar voor was om hand in hand te gaan met mijn superpower, in mijn kracht te gaan staan en mijn missie echt te gaan leven. 

Dikke tranen. Het voelde zo kloppend, maar ook zo eng. En tegelijkertijd ook zo gesteund door alle ogen die me verwachtingsvol aankeken. 

Ik keek rond, en stopte bij de vrouw die mijn superpowerrol had gekregen. 

'Maar ik weet nog steeds niet wat mijn superpower is!' hoorde ik mezelf roepen. 

Wat dat precies is... houd ik nog even voor mezelf. Ik mag deze magische dag eerst nog even laten landen en integreren. 

Maar dat het kloppend voelt is een ding wat zeker is. 

Spannend ook, want ik weet dat ik het meer en meer mag omarmen. En mag uitdragen. Het is groots, en dat wist ik eigenlijk al. Dat is me de hele dag door weer bevestigd. En dan ben ik dus bang dat mijn kop er wordt afgehakt. 

Maar nu al wel ietsje minder, want dit is wel wat ik te doen heb. 

Wat een dag. 

Wat een verhaal. 

Maar ik heb 'm te vertellen. 

Want het is de mijne.