Die ene vraag die het hele gesprek een andere wending gaf...

Ik werk soms als zzper voor een andere organisatie. Met mooie meetapparatuur komen we langs in bedrijven. De mensen worden gemeten en aan de hand van de resultaten krijgen ze een rapportage met een uur coaching van mij of een andere coach. We kijken samen naar wat ze in hun leefstijl kunnen aanpassen voor het verbeteren van de gezondheid. 

Doordat ik een persoon van buiten het bedrijf ben, en ik ook nog regelmatig uit de andere kant van het land kom, krijg ik ontzettend vaak de meest persoonlijke verhalen. De klachten, ziektes, pillen, thuissituaties, stress, strubbelingen, noem het maar op.

Ik neem daar ook graag de tijd voor, want je kunt pas de resultaten van de metingen optimaal begrijpen als je er context bij hebt. 

En daarna volgt pas een kloppend advies, in mijn ogen.

Maar nou er is al een poosje wat aan de hand.

 Ik heb namelijk nogal een afwijkende visie als het gaat over gezondheid en de medische wereld. 

De huisarts staat onderaan mijn lijstje van opties en ik ben grote aanhanger van de blijkbaar nogal omstreden Germaanse geneeskunde. Ik heb het laatst aan chat gpt gevraagd en zelfs daar komen waarschuwingen over deze specifieke visie op gezondheid.

Echter, heb ik nog nooit een geval meegemaakt waarbij deze theorie niet klopt. En ik zie en spreek best heel veel mensen. Omdat de theorie me nog niet helemaal eigen is, en er gevoelige zaken zoals kanker anders bekeken worden ben ik nogal voorzichtig in het uitspreken van dingen die ik zelf niet 100% met theorie kan onderbouwen.

Het is een beetje vertellen dat je voelt en wéét dat er iets niet klopt aan het hele Sinterklaasgebeuren. Dat je wéét dat hij niet bestaat en dat je dit gaat vertellen aan een groep vijfjarige kleuters die heel bang zijn voor de Pieten die je in de zak meenemen naar Spanje. Een beetje dat idee, snap je? 

Je weet dat de waarheid zoveel inzichten geeft en angst kan wegnemen, maar je schopt soms ook tegen het zere been. Mensen willen soms dingen (nog) niet zien.

Nu zat er dus een man voor me. Zijn rapportage van de meting was niet best. Het was een tikkende tijdbom. Hij had een te hoge bloeddruk, en slikte al medicatie daartegen. Hij had zo'n ding op zijn bovenarm want hij had ook diabetes type 2. Hij was geholpen aan een aneurisma, hij had staar, hij had rugklachten, hij was herstellende van alvleesklierkanker, hij had een te hoog cholesterol en slikte medicatie daarvoor. Hij starte de dag met 15 pillen en een glas water.

Nu had mijn advies voor hem kunnen zijn: minder koffie drinken zou helpen meneer, en wat meer water ook. Wat meer bewegen meneer, dat is goed voor uw lijf. 

Hier was mijn manager vast heel blij mee geweest.  

Maar ik deed wat anders. Met als risico dat ze dit ter ore komt en ik eruit gegooid word.

Maar aangezien ik met mijn financiën niet meer afhankelijk ben van ze, zorgde dit voor het maken van een nieuwe keuze bij mezelf. 

Want ik voelde: Die beste meneer gaat namelijk precies niets met de tips en adviezen doen, er is iets anders aan de hand. En ga ik hem dit onder zijn neus houden.... of ga ik dit niet doen?

Ondertussen kraakten mijn hersenen van alle kanten. Er gebeurde veel daar bovenin. Wat zegt de Germaanse geneeskunde over alvleesklierkanker? En wat ga ik hiermee doen. 

De beste man keek wat verloren voor zich uit en zei: 'Ik ben gewoon het hele vertrouwen kwijt in mijn lijf...' 

Oké, dat was voor mij een trigger. Ik ga het wél zeggen, en hij mag bepalen wat hij met de informatie doet. Maar als het eindigt met de optie dat hij weer het vertrouwen in zijn lijf terug krijgt, dan vind ik het allemaal waard. 

Ik stelde dé vraag die de ingang kon zijn op het ontstaan van zijn alvleesklierkanker, met alle risico's van dien.

Ik heb een vraag: Word jij snel heel boos?? 

Hij fronsde zijn wenkbrauwen.' Ik word nóóit boos. Niemand ziet mij ooit boos.'

Even kwam er lichte zelftwijfel bij mij, maar als vanzelf volgde mijn volgende vraag: En van binnen? Ben je van binnen wel eens heel boos?

Even was het stil. Alsof hij was betrapt.

Ik zag hem twijfelen, en toen vertelde hij: Nou meid, daar zit je helemaal goed. Ik ga je wat vertellen, en je bent de enige die dit ooit heeft gehoord. 

Hij was namelijk óntzettend boos... van binnen! Hij vertelde zijn hele jeugd in een notendop, over zijn vader die hem en zijn broertje naar de andere kant van de wereld had meegenomen, zijn moeder achterlatend. Over opvoeding met harde hand, over misbruik, verslaving en ga zo maar door. Dat hij al 20 jaar niet meer op deze aarde wilde zijn. Maar dat zijn kinderen en zijn vrouw ervoor zorgde dat hij bleef. Elke dag struggelen en doen alsof. 'Weet je hoeveel energie me dat kost?' En dat hij dit nooit aan iemand had verteld. Hij liep hier in zijn eentje mee rond. 

'Je bent op de verkeerde plek.' Zei ik niet wetende waar deze ingeving vandaan kwam.

'Jij hoort hier niet, jij hoort in Australië, waar je vandaan komt.'

Weet ik, zei hij. Maar ik kan niet terug. En daar had hij zo zijn redenen voor. Maar dat hij dag in dag uit eigenlijk niet wil leven had hij nog nooit iemand verteld. 

En hoe boos hij eigenlijk was op de wereld. 

Ik legde hem uiteindelijk uit waarom ik die vraag aan hem had gesteld en hoe het verband hield met de Germaanse geneeskunde. En waarom hij juist wel in zijn lijf moest vertrouwen. En hoe hij zichzelf van binnen kapot maakte door alles in hemzelf te houden. 

'Ja, eigenlijk weet ik dat ook wel. Het is als een snelkookpan, maar nu ik het aan jou vertel is de druk er al een beetje vanaf, voel ik.. .'

Oef... Hij keek me aan en er gebeurde van alles. Wat een gesprek. Hij was de laatste, en ik heb het met liefde een half uur uit laten lopen.

Toen ik naar huis reed voelde ik zoveel dankbaarheid. Dankbaar dat hij zich opende bij mij, dankbaar dat ik het had gedurfd dé vraag te stellen, dankbaar dat opnieuw mijn waarheid klopte, en dankbaar dat er door hem de eerste stap is gezet om het niet meer voor zichzelf te houden.

De auto leek over de weg te zweven naar huis, de lucht was sinds lange tijd weer blauw, met roze, oranje en paars. De zon scheen in mijn gezicht en ik voelde: Ik ga de goede kant op. Letterlijk en figuurlijk. Dit is de weg. 

Ik ga deze kant van mezelf niet meer verstoppen. Ook al kan ik het niet altijd goed verwoorden, ook al ben ik geen expert, ook al is het vaak een vaag gevoel die ik nog niet kan verklaren, er zijn nog steeds mensen die ik er wél mee kan helpen.

Zoals laatst iemand tegen mij zei: Was ik jou maar eerder tegen gekomen. 

Die raakte me. Want ik had me verstopt. En dit zijn de uitnodigingen om weer op te komen dagen. Voor mezelf, en voor de ander.