Een heel verhaal met een triggerwarning als je niet in holistisch kijken naar gebeurtenissen gelooft🤗

Ik liep door het bos met een onbekende man.

 En met elke stap werd ik blijer! Dit was namelijk ZIJN bos, en zijn weiland en zijn zelfvoorzienende pand was te koop!

Een paar dagen daarvoor kwam mij ter ore dat dit te koop stond. En nu was ik toevallig in de buurt. Ik bracht mijn dochter naar haar vader en typte het adres in. Het bleek maar 3 minuten vanaf deze plek! Wat zou dat mooi zijn, dacht ik.

Toen ik aankwam reed ik met mijn auto de oprijlaan in, aan beide kanten voorzien van een bomenrij, waardoor het net een tunnel was met licht aan het einde. 

Als zwevend stond daar het houten huis, bewust wat hoger gebouwd voor het lange goudgele gras dat rondom meezwaaide met de wind. Dit bleek precies de bedoeling, hoorde ik later.

Ik parkeerde de auto en merkte op dat er iemand in de tuin zat. Wat best gek was, want dit is officieel een bedrijfspand die niet permanent bewoond mag worden. Deze man bleek een kennis van de eigenaar, hij was hier even neergestreken na een fietstochtje en genoot wat van de zon. 

We raakten aan de praat en hij begon enthousiast te vertellen over het gebouw, de grond, het bos en hoe zelfvoorzienend alles gebouwd was. Jammer dat we niet in het huis kunnen, dan kon je de rest ook zien, vertelde hij. Niet veel later had hij de eigenaar gebeld, hij had wel even tijd. Ik had ook wel even tijd. 

Voor ik het wist stond ik met open mond midden in het pand. Grote raampartijen, een veranda waardoor het binnen voelde alsof je buiten stond, het rook naar hout, want alles was van hout. Aan alles was gedacht, je zou er echt zo kunnen wonen. Sprakeloos was ik. 

We liepen naar buiten, en hij vertelde over het bos terwijl we er doorheen liepen. Welke dieren hier zaten, wat voor plannen hij had, en ondertussen schoot er een ree voorbij, en vloog er een roofvogel over. 

Dit wil ik! Ik zie ons hier wonen en werken, ik zie hoe mijn vriend hier eindelijk tot zijn recht mag komen en mag doen wat hij leuk vindt! 

Mijn dochter zei letterlijk nog eerder die dag toen ik heel blij op schattige kippen reageerde: Maar mam, wanneer ga je het nou DOEN?! 

Nu. Ik zou dit echt nu doen. Een slaapkamer te weinig, en helemaal off grid wat echt aanpassing vraagt, maar ik zou het nu doen. 

Maar het heeft een bedrijfsbestemming. Dus wonen mag hier niet. En betalen kan ik het al helemaal niet. Maar ik zag alleen maar kansen. Zelfs mijn vriend die altijd alle beren op de weg graag benoemt, ging oplossingsgericht denken. Wat als we, misschien kunnen we....? 

De volgende dag wilde hij ook wel kijken. 

Ik had stiekem twee taartjes meegenomen die nog over waren van een verjaardag, om daar op te eten en te vieren dat onze droom bestaat. En terwijl ik op de veranda mijn taart op zat te smikkelen kwam de eigenaar de oprijlaan op. Oeps, was ik er alweer... Op zijn veranda.. Met taart.. 

Was dit nou van jou of van mij? Vroeg hij gekscherend. 

Ja, sorry, ik ben verliefd. En opnieuw nam hij de tijd om dit keer mijn vriend rond te leiden. 

Twee dagen liep ik op wolken. Ik weet niet hoe, maar wij gaan hier leven en ik weet precies wat we hier gaan doen! 

En toen belde ik vandaag de makelaar. Een telefoniste nam op en benoemde meteen nadrukkelijk dat hier echt niet gewoond mag worden. Ik vroeg of er niet wat mogelijk was in combinatie met wonen bij het bedrijf en vertelde over de eventuele plannen. Ze zei dat ik dat van de week met de nu afwezige makelaar moest bespreken maar dit leek haar allemaal niet de bedoeling. 

Opeens knapte mijn luchtbel. Pats! Maar het is wél de bedoeling! Ik wilde nog bij het gevoel weg, maar ik kon wel janken. 

Ik weet wat ik wil, ik weet hoe ik het wil, het kan me niet schelen wat de wereld vindt. Ik heb de wereld mooier te maken en dit is precies de weg hoe we het kunnen doen. En de energie op die plek... Magie. 

Ik hing op, en wilde over naar de orde van de dag. Mijn to do lijstje afwerken. Wegstoppen en door. Maar ik kreeg niets meer uit handen. Als een spiraal belandde ik in een negatieve zware energie. Alles wat licht was werd nu zwaar. 

Ik ben gaan liggen en bleef liggen. De hele dag. Mijn energie was weggezogen, het voelde leeg. Mijn vriend was zo lief om eten te koken, ik had het hem nog niet eens verteld over dat telefoontje. Dat er wat was met mij dat was wel duidelijk. Tijdens het eten jeukte het bij mijn rechterbovenbeen. Het was bijna niet zichtbaar, maar voor mij heel duidelijk. Een minuscule teek. Goh, waar komt die nou vandaan? Ben de hele dag binnen geweest, op ongeveer dezelfde plek. En het was zo klein, het zat er nog maar net. Gek... 

Ik verwijderde de teek met een tekentang. Mijn vriend keek me bezorgd aan. Wat ga je nu doen? Want ja, Anka, ik weet hoe je over ziektes en klachten denkt maar als het lyme is, wat ga je dan doen? Wordt het al rood? Ik kreeg allemaal vragen en zag hem bedenkelijk kijken. 

Komt nu de eventuele triggerwarning. 

Ik ga niks doen. Ik ga alleen opzoeken wat de Germaanse geneeskunde hierover zegt. 

Komt ie: Iets of iemand zuigt je leeg. 

Rechterkant van het lichaam (voor een rechtshandige): heeft meestal te maken met een partner- of sociaal conflict (niet moeder/kind).

Bovenbeen (dijbeen): heeft te maken met beweging (richting, stappen zetten in het leven). Of: je wordt letterlijk "geremd" in het zetten van een bepaalde stap (figuurlijk bewegen) door iets of iemand uit je omgeving.

 

Nou, voor mij zo klaar als een klontje. De beschreven situatie kan ik zo op de verklaring van de tekenbeet leggen. 

De vijf biologische natuurwetten waren precies op mij van toepassing. 

Met de kennis hierover wil het niet zeggen dat je dus niks meer overkomt in het leven. 

Want je kunt dingen als schokkend ervaren, het gevoel dat het uit het niets komt, dat je er alleen voor staat. Dat kan iedereen gebeuren. Maar het is een bio(logisch) programma dat je lijf dan inzet om er mee om te gaan. Om te overleven of in balans te komen. 

Zelfs een tekenbeet? 

Ja zelfs dat. 

En dat geeft ontzettend veel vertrouwen in het lichaam. Want die weet precies wat de bedoeling is. Ook al doet het pijn, ook al is het niet fijn, ook al snap je er op dat moment niks van. 

Willemijn Trip heeft een superinteressante podcast hierover. Klachten en ziektes uitgelegd aan de hand van de biologische wetten. 

Voor mij gaat op: Je gaat het pas zien als je het doorhebt. En je kan het niet niet meer zien als je het eenmaal hebt gezien. 

Het geeft zoveel vertrouwen in het lijf in plaats van angst. Ik heb echt honderden voorbeelden vanuit mijn werk en omgeving die zo logisch te verklaren zijn. Nu is dit misschien dan een lastig voorbeeld voor sommigen. Kan ik me wel voorstellen. 

Voor veel mensen een ver van hun bed show. Voor gelukkig steeds meer anderen niet. 

Doe ermee wat je wil. 

Ben benieuwd, ben je getriggerd? 

Ooh en dat pand? The story continues😘