2024 werd mijn jaar! Toch...?

Klaar voor een persoonlijke post? Nee? Dan niet lezen. Ja? Komt ie. 

Ik riep het, afgelopen december: 2024 wordt mijn jaar! Genoeg geklungeld en onderzocht had ik besloten. Nu ga ik ervoor en mag het stromen. Kom maar op! 

Nou, ik weet niet wat ik over mezelf heb afgeroepen maar een STORM it is! In plaats van dat alles op zijn plek zou vallen met een 'En Anka leefde nog lang en gelukkig' staartje, waarin ik iedereen zou kunnen vertellen: 'Kijk! Het komt allemaal wel goed,' Is de windkracht nog even een tandje of wat extra toegenomen. 

Álle kanten gaat het op. Ik heb in het begin van dit jaar drie weken in een stacaravan gezeten omdat ik niet meer zo verder kon met de relatie. Daarna was het fantastisch, daarna weer niet en nu zitten we in een 'geen idee waar het heengaat-fase'.  Ik vervloek hem soms en hou van hem tot op het bot. 

Qua inkomen en werk eigenlijk hetzelfde. Ik heb in sommige maanden niet gewerkt en in sommige maanden me over de kop gewerkt, omdat de opdrachtgever dit zo plande en ik niet anders kon dan zo het gat weer recht te trekken. Ik heb mijn website uitgesteld omdat ik alles op de kop ging gooien wat betreft aanbod en doelgroep. En nog steeds niet precies wetende hoe en wat en waar. Ik geef workshops waar ik enthousiast van raak maar daarna volgt er niets, ik geef workshops die ik niet voel en niet begrijp waarom ik het niet voel. 

Ik heb me twee keer enorm depressief gevoeld een paar dagen lang, en snapte niet waardoor dit kwam. Van mij mocht het allemaal wel klaar zijn. Te bizar. Het was er gewoon, het ging ook vanzelf weer weg. Het hoorde precies bij mijn levensfase werd me verteld door een astrologe. Er was niks aan te sturen, maar wat heb ik aan mezelf getwijfeld zeg. Kun je je dat voorstellen? 

Het heeft voor mijn gevoel 180 dagen aan een stuk geregend waardoor ik me dingen ben gaan afvragen. Ik voel dat het niet klopt. Maar... Als ik hier wat over zeg zullen ze me een wappie vinden. Toch? Net als corona. Daar vond ik ook wat van. Zeg ik dan maar niks? Maar door het uitspreken vind je weer de juiste mensen. Mijn crowd. 

Ik krijg ook steeds vaker boodschappen uit verschillende hoeken dat ik mezelf meer mag laten zien, maar ik ben zo bang. Bang dat als ik écht ALLES deel met de buitenwereld dat ze het gesticht gaan bellen. Anka? Voer die vrouw maar af en leg haar maar op de brandstapel, die is niet goed.

Soms leg ik een zaadje bij iemand neer. Om te peilen, waar staat de ander, wordt het opgepakt of laten ze het liggen? Laten ze het liggen dan stop ik. Over naar de orde van de koetjes en de kalfjes. 

Soms krijg ik als antwoord zo'n blik, je weet wel, met van die opgetrokken wenkbrauwen: Ank, echt??! Dat geloof je toch niet echt? Dan stop ik ook. Er is ook al eens iemand heel boos weg gelopen door wat ik heb gezegd, tot op de dag van vandaag is er niet meer over gesproken, heb diegene ook niet meer gezien. Ik weet niet eens wat ik precies op dat moment gezegd heb.

En soms.. Wordt het zaadje opgepakt en dan gaan we samen los! Dan ben ik helemaal in mijn element. Geen onderwerp laten we liggen. 

Ik vind echt heel weinig gek, mensen moesten eens weten 🤣 En sommigen weten het ook. 😘🤗

Al met al merk steeds meer, mezelf klein houden lukt niet meer. 

Maar ik ben zo bang. 

Bang om alles alleen te moeten doen. En dat is dus het gekke. Heel vaak kreeg ik vroeger de deksel op mijn neus en ben het toen maar alleen gaan doen. Emoties konden er thuis niet zijn, dus zat ik alleen op mijn kamer. Mezelf troosten. Relaties waarin diegene teveel met zichzelf bezig was, dus ik het maar alleen ging doen (I know, ik heb ze zelf uitgezocht) 

Nooit hoorde ik écht ergens bij. Ik heb geen grote vriendengroep, ik hoor niet bij een hobbyclub, muziekvereniging of sportvereniging. Ik dacht dat er iets mis was met mij. Maar het feit is ik wíl ook niet ergens bijhoren, ik hoef niet ergens bij te horen. 

Ik hoef nergens bij, en ik kan het allemaal alleen. 

Maar ik wil het niet alleen. 

In de reis met een truffelceremonie werd dit me allemaal duidelijk. Ook zoiets, als je weet hoe dat gaat, fantastisch!!!  Ik zou het zelf iederéén aanraden. Maar in de westerse maatschappij is dit nog vaak raar. Daar waar synthetische medicijnen en overmatig alcoholgebruik wel cultureel geaccepteerd lijkt. Voor mij is dit heel gek. 

Dus... Ieder zijn ding dan maar? 🫣

Samen alleen. Dat is wat ik wil. Ik wil vrijheid, maar wel samen. 

Ik zag in de truffelreis een beeld van een vogel die uitvloog uit het nest. Ze durfde wel, en ze kon het wel, maar moest ze het alleen? Moet ik dan alles alleen? Samen is toch veel leuker? Samen dansen in de lucht, vrij, en toch samen.

Wat als ik uitreik, als ik vraag om hulp, vraag om samen? Dan ben ik bang voor bevestiging van afwijzing, spannend. Ik durf het niet. Maar ik ga het leren. Ik ben bezig om het te leren. 

En ik ben niet alleen-alleen, dat weet ik wel. Er zijn er een paar, die heb ik al 20 tot 30 jaar langs de zijlijn staan. Druk met mij aanmoedigen, steunen als nodig, me opvangen als ik val, met me lachen om het leven en me accepteren voor wie ik ben.

Er zijn er ook een paar die ik niet lang ken, maar die af en toe op het Anka-toneel verschijnen en daarna weer achter de coulissen verdwijnen. Echte diepe zielsconnecties die er zijn als het nodig is, waar je helemaal de diepte mee in kan duiken op een totaal andere frequentie en ik me helemaal aan kan opladen. 

Oude bekenden zeg maar. Je weet wel 😉

Dus nu is het al mei. 

Mei 2024.

'T is wat. 

Tot zover mijn spreekbeurt over 2024.

Zijn er nog vragen?