Weet jij het?

I'm a bitch

I'm a lover

I'm a child

I'm a mother

I'm a sinner

I'm a saint

I do not feel ashamed

I'm your hell

I'm your dream

I'm nothing in between 

I know I wouldn't want it any other way. 

Ik hoorde laatst dat ik voor onrust zorgde, maar ook dat ik rustig ben. Ik hoorde dat ik enthousiast ben, maar ook dat ik saai ben. Ik hoorde dat ik een open boek ben, maar ook dat ik niet te lezen ben. Dat ik zweverig ben geworden, dat ik..... 

Wat zegt dit alles over mij en waar identificeer ik me mee? 

Het zegt niets over mij! Dat is de grap. Hoe ik overkom, in welk hokje ik hoor zegt alles over de ander. 

Ik identificeer me met niets en met alles. Ik ben gewoon! Dit besef was zo bevrijdend. Want ik voelde me afgelopen tijd heel wankel en wiebelig. Door veranderende situaties en omstandigheden vroeg ik me af: Wie ben ik en wat is MIJN plek? En ik zocht het buiten mezelf. 

Ik hoef niet te weten wie ik ben. 

Ánderen willen weten wie ik ben. 

Als mensen vraag wat ik doe, zeg ik altijd: dat weet ik zelf ook niet!

Mensen moeten dan altijd lachen. Maar het is de waarheid. Weet ik veel wat ik doe en waar ik mee bezig ben. Ik doe maar wat. Ik doe in ieder geval wat ik leuk vind. 

Eerst had ik daar een oordeel over. Iedereen lijkt te weten wat ie doet. En ik heb geen idee. Ze praten over doelen en targets en stappen en acties die je moet halen, maken en uitzetten om ergens zo snel mogelijk te komen. 

Ik hoef nergens te komen. Ik heb ergens een richting, ik volg mijn energie en dan ontstaat er magie. Het proces is waar ik blij van word. Bij mezelf en bij anderen. Voor mij is het de weg, niet de eindbestemming. 

Nu voel ik eerder trots als ik zeg dat ik niet weet wat ik doe. De juiste mensen haken alsnog aan, dat is de grap. Hoe mooi is dat. 

Ik wil niet in een hokje. Ik wil niet in een systeem. Ik wil mezelf niet vastleggen of beperken. 

Laatst had ik een netwerkevent. Ging iedereen visitekaartjes uitwisselen. Ik heb geen kaartje, zei ik. Want ik zou niet weten wat ik erop moet zetten. Leefstijlcoach? Dat dekt de lading niet. 

Een creatieve kop zei toen: Misschien moet je wel een blanco kaartje. Kun je er elke keer wat anders op zetten. Of misschien moet jij geen kaartje, maar een bloem, of een theezakje, of iets dat tenminste bij JOU past! 

Daar werd ik blij van. Ik zat weer in een stom hokje. Het hokje van het móeten hebben van een visitekaartje. Ik wil helemaal geen kaartje! En ik hoef ook helemaal geen kaartje, hoera! 

Uiteindelijk werd het die dag een QRcode van mijn zakelijke Instagram. Ga mij maar lekker volgen op Instagram, voor wie dat wil. 

Ga mijn proces maar volgen. Mag je zelf bepalen wat je vind dat ik doe en of je me in een hokje wil stoppen. 

Zo bevrijdend.