Kaf van het koren, wat een proces!
Ik was er even niet. Ik was onzichtbaar en vrij onbereikbaar de laatste twee weken. Voor mij vanuit het niets viel ik in een zwart gat. Een diepe put. Ik wist niet hoe ik daar kwam en al helemaal niet hoe ik er weer uit moest komen. Ik heb ALLES van de afgelopen tijd kapot lopen analyseren in mijn hoofd, ik heb gelezen, geslapen, gehangen, gelegen en gehuild. Hoe kon dit nou? Ik heb het toch op de rit? Ik ben toch goed bezig, ik ben toch aan het bouwen, ik voelde me zo zeker, ik ga toch de goede kant op? Dit is toch wat ik wil? Zo voelde het opeens niet meer. Niets meer. Wat ben ik aan het doen, waarvoor doe ik dit allemaal, het heeft geen zin, het komt niet goed, ik kan niks, ik weet niks, ik wil niks. Laat alles maar zitten. Laat de hele wereld maar zitten. Zo, dat was heftig. Die onverklaarbare gedachtes. Het voelde soms even als mijn burnout van tien jaar geleden. Heb ik dan nu weer een burnout?! Hou ik mezelf dan zó voor de gek?! Dikke tran...