My story, my life: 🌱O-Life!🌱

Ik ging dus vanmorgen weer eens hardlopen. Het was eigenlijk iets te lang geleden. En ik had geen zin. De eerste kilometer was een strijd. Ik baalde van mezelf toen ik een stukje ging lopen. Verdorie Anka, wat gaat het moeilijk. Terwijl ik aan het berekenen was welke route ik het beste kon gaan lopen, kwam ik op een keuzemoment. Rechts af slaan zou mijn ronde veel groter maken, maar dat was wel de mooiere route. Ik besloot dat het niet ging om afstand, ik wilde DAAR lopen, ik zag mezelf daar lopen. Ik sloeg rechtsaf en het rennen ging gelijk al iets makkelijker.  Soms ren ik een stuk en zie ik niks van de omgeving, te druk met het gevecht in mijn hoofd. Nu zag ik een punt voor me me en het rennen ging beter.  Na een poosje zag ik een houten bankje op een prachtig punt. Oeh, zal ik daar even zitten of is dat weer zelfsabotage? Ik besloot te zitten, zette een fijn muziekje op en genoot helemaal van het moment.  De wind langs mijn lijf, en wuivend door het opkome...

Houd jij van autorijden? Ik vind autorijden heeerrrlijk!!  Lekker in mijn eigen bubbel mezelf verplaatsen in de buitenwereld, het liefst verzonken in mijn fantasierijke gedachtenlandschap. Zo ook vandaag.  Ik reed door de stad. Het was 13 graden en de zon scheen. Mijn oog viel op een man die aan het hardlopen was met ontbloot bovenlijf. Hij was gebruind, gespierd met hier en daar een tattoo. Verder alleen gekleed in een kort zwart broekje. Waarom rent hij zonder shirt? Vroeg ik mij af. Wil hij graag elke zonnestraal meepakken? Of zijn lichaam graag laten zien? De zon scheen op dat moment maar warmer dan 13 graden was het niet. Terwijl deze vragen me bezig hielden viel mijn blik op een ander persoon. Een vrij kleurloze, dunnige man van midden 50 die op een scootmobiel reed, goed ingepakt, zijn hele lichaam aangespannen, maar helemaal krom en scheefgegroeid achter het stuur. Het leek hem moeite te kosten zijn hoofd rechtop te houden. En had hij nou gips om zijn been?  En vl...

Vorige week had ik een afspraak in Almelo. Maar ik was moe, zoooooo moe. Ik begreep er niks van. Wat ik wel wist is dat ik niet zo de auto in kon stappen. Met een restantje schuldgevoel (van vroeger over gehouden) heb ik de afspraak afgezegd en ben in bed gaan liggen. Ik sliep de hele dag. En nacht. En ook de volgende dag, en nacht. Ik had me er al vrij snel bij neergelegd, want dat vechten tegen dit soort dingen werkt namelijk nooit. Zover was ik al. En het voordeel van eigen baas zijn is dat je dit soort dingen in kan plannen.  Rusten wanneer nodig, en hard werken waar het kan.  Maar toch het willen begrijpen (om het te veranderen? 🙈) 't Bleef steeds in mijn hoofd rondmalen. Want waar kon ik nou zoooo moe van zijn?? Ik liet alles de revue passeren. Eet ik wel goed op dit moment, ben ik heel druk dan, hangt er iets in de lucht, waar is mijn energie dan wel naar toe, wat doe ik niet goed? Ik heb eigenlijk wel echt dingen te doen, en nu kan het niet. Connecting the dots, dat k...